Salerno to stolica wysuniętej najdalej prowincji Kampanii, posiadająca wiele z bałaganiarskiego uroku Neapolu. Tu, z dala od utartych szlaków turystycznych warto założyć bazę na zwiedzanie zarówno wybrzeża Amalfi, jak i położonego dalej na południe starożytnego miasta Paestum.
Terytorium Salerno ma starożytną historię, datującą się z VI w. p.n.e., z czasów kolonizacji greckiej. W średniowieczu Salerno słynęło jako siedziba najwybitniejszej w Europie szkoły medycznej. W czasach bardziej współczesnych, 9 września 1943 r., lądowały tu wojska alianckie, w wyniku czego duża część centrum została obrócona w ruinę. Powojenna odbudowa nie zdołała odtworzyć uroku miasta, stąd widać w nim dziwaczną mieszaninę szerokich, pozbawionych charakteru bulwarów, niewielką średniowieczną starówkę oraz wiele intrygująco ciemnych zaułków i alejek. Denerwująca bywa także słaba sieć usług. Niezaprzeczalnym walorem Salerno pozostaje natomiast lokalizacja - u szczytu zatoczki, z widokiem na pionową ścianę wybrzeża Amalfi.
W Salerno miło jest pospacerować po tętniących życiem uliczkach centrum, szczególnie po dzielnicy średniowiecznej. Przy Via Duomo wznosi się wciśnięta w gęstą zabudowę, olbrzymia katedra pod wezwaniem św. Mateusza. Wybudowana została w 1076 roku przez Roberta Guiscarda. Najbardziej interesujący zabytek świątyni stanowi para brązowych drzwi z Konstantynopola oraz dwie mozaikowe ambony z 1173 roku. W krypcie złożono ciało św. Mateusza, przywiezione do tego miejsca w X wieku. Przechodząc na chłodny i zacieniony dziedziniec katedry warto spojrzeć na kolumny przeniesione z Paestum, otaczające bulgoczącą fontannę.
Po prawej stronie schodów prowadzących do katedry znajduje się Museo del Doumo. Najcenniejszym eksponatem wewnątrz jest wielki ołtarz, ozdobiony kwaterami z kości słoniowej z końca XI wieku - największe tego typu dzieło na świecie. W drugim muzeum, Museo Provinciale, zajmującym dwa piętra wielekroć odnawianego klasztoru romańskiego, wystawione są skamieliny oraz odłamki klasycznych rzeźb znalezionych w okolicy.