(Tłumaczenie z witryny Capri.Net)
Położona przy cyplu Półwyspu Sorrento wyspa Capri była od wieków najchętniej odwiedzanym zakątkiem Zatoki Neapolitańskiej. Zachwyca ona wszystkich turystów przepięknym krajobrazem i bogactwem przyrody. Zbudowana jest ze skał wapiennych. Wybrzeże urozmaicają groty i rafy o fantastycznych kształtach.
Wyspa posiada dwa dominujące szczyty górskie: Monte Tiberio na wschodzie i Monte Solaro na zachodzie. Między tymi szczytami leży miasto Capri, połączone na północy z Marina Grande i na południu z Marina Piccola. Na zachód od Monte Solaro znajduje się drugie miasto wyspy, Anacapri.
Na Capri znajdują się olbrzymie ilości roślin i kwiatów. Można tu spotkać ponad 850 ich gatunków i 130 odmian, w tym rzadko występujące, jak np. palma karłowata. W okolicznych morzach żyje wiele gatunków morskich zwierząt. Jest tu też dużo ptaków stałych, jak np. wielkie mewy diomedejskie, a także gady, w tym bardzo rzadka jaszczurka występująca na skałach Faraglioni.
Pochodzenia nazwy Capri należy doszukiwać się u Greków, którzy pierwsi zamieszkiwali tę wyspę. "Capri" nie wywodzi się więc od łacińskiego "Capreae" (kozy), lecz od greckiego "Kapros" (dzik). Potwierdzają to wykopaliska. Wyspa była grecka zanim stała się rzymska. W roku 29 p.n.e. cesarz August odwiedził Capri i tak był zachwycony pięknem wyspy, że kupił ją od Neapolu, dając w zamian dużo większą i bogatszą wyspę Ischię. Legenda mówi, że jego następca, Tyberiusz pobudował tu 12 willi, dedykując ich 12-u bogom Olimpu, i rządził Cesarstwem Rzymskim z najwspanialszej z nich, willi Jowisza.
W wiekach następnych wyspa przeżywała najazdy i rządy saraceńskie, longobardzkie, normańskie, andegaweńskie, aragońskie i hiszpańskie. W wiekach XVII i XVIII nastąpiło odrodzenie wyspy, o czym świadczy wspaniała architektura kościołów i klasztorów wybudowanych w dwóch głównych miastach. W drugiej połowie XVIII wieku wyspa była często odwiedzana przez Bourbonów. Wielu z nich przyjeżdżało tu polować na przepiórki. Goście z północy, którzy przyjeżdżali aby zakosztować uroków natury południa, w swoich planach uwzględniali też wyspę. W ten sposób dostarczyli światu pierwszy wizerunek Capri. Niestety ich wizyty połączone były także z grabieżą ruin rzymskich, które do tamtej pory zachowane były w stanie prawie nienaruszonym. Bogate dziedzictwo historii zostało zdewastowane i rozproszone, tak że do dzisiaj pozostały tylko ślady.
W I połowie XIX wieku, po odkryciu Lazurowej Groty nastąpił masowy napływ turystów. Przyciągały ich wspaniałe widoki, klimat, gościnność i cudowna atmosfera Capri. Od końca XIX wieku, aż do drugiej wojny światowej, różni ludzie - pisarze, malarze, emigranci, bogaci i ekscentryczni goście wybierali wyspę jako swoją rezydencję. Budowali oni wille i zakładali wielojęzyczne kolonie. To wszystko przyczyniło się do obecnej sławy Capri.