Zwiedzanie wykopalisk - Nasz pobyt - Nasze zdjęcia

Pompeje mają równie długą historię, jak i Rzym. Zawdzięczają swe początki oskijskiemu rodowi Pompeia (Oskowie należeli do najstarszych ludów italskich), który założył tu pierwszą osadę w VIII wieku p.n.e. Leżały one na szlaku łączącym północ z południem oraz wybrzeże z bogatymi dolinami usytuowanymi w głębi lądu. Z tego powodu, dość wcześnie zajęły pozycję kluczową jako ważny węzeł komunikacyjny i port, stając się jednym z najważniejszych ośrodków handlowych w Kampanii. Po początkowym okresie kolonizacji greckiej, Pompeje znalazły się pod panowaniem etruskim (525 - 474 r. p.n.e.), zaś pod koniec V w. p.n.e. zdobyte zostały przez Samnitów, by w 310 r. p.n.e. przejść w ręce Rzymian. Później funkcjonowały zarówno jako dobrze prosperujący kurort dla bogatych patrycjuszy, jak i miasto handlowe. Eksportowano stąd wino i przetwory rybne - w tym sos własnego pomysłu.
Pierwsza wielka klęska nawiedziła Pompeje w 62 r. n.e., kiedy to silne trzęsienie ziemi zamieniło miasto w kupę gruzów. Mimo obawy o przyszłość, ocaleni z katastrofy pompejańczycy przystąpili energicznie do odbudowy miasta. Wiele budowli podniosło się już z ruin, kiedy to doszło do drugiej, tym razem nieodwracalnej w skutkach katastrofy. Dnia 24 sierpnia 79 r. n.e., około południa, uśpiony od wieków Wezuwiusz, którego zbocza pokryte były winnicami, wiejskimi willami i przepysznymi rezydencjami, rozbudził się niespodziewanie ze swego długiego snu, wybuchając z niesłychaną siłą. Na szczęście, wcześniejsze trzęsienie ziemi spustoszyło miasto, a dym i popioły wydobywające się z krateru wulkanu na wiele dni przed jego wybuchem, spowodowały, że większa część aktualnie przebywających tam mieszkańców zdążyła się ewakuować. Sądzi się, że z pierwotnej liczby 20 000 zginęło jedynie 2 000 osób, zaczadzonych trującymi wyziewami. Ich domy przysypane zostały kilkumetrową warstwą popiołu i pumeksu. Jedną z ofiar był rzymski przyrodnik Pliniusz. Umarł on na atak serca w pobliskim Stabiae (obecnie Castellamare). Jego bratanek wybuchowi przyglądał się w Misenum i opisał całą tragedię w dwóch listach do historyka Tacyta, sporządzającego opis tej katastrofy. W jednym z nich pisze, że niebo pociemniało jak "w szczelnym, pozbawionym światła pokoju". Grozę tej nagłej zagłady można ocenić i dziś po gipsowych modelach ciał. Sporządzono je poprzez wlewanie płynnego gipsu w puste wydrążenia, jakie pozostały po ofiarach katastrofy w twardej lapillowej warstwie. Widać twarze wykrzywione bólem lub osłonięte przed pyłem i popiołem. Na skutek wybuchu, życie w mieście zostało zatrzymane i zakonserwowane. Podczas, gdy inne miasta zostały odbudowane na ich dawnym miejscu, nikt nie śmiał przywrócić do życia miasta, nad którym ciążyło jakieś tajemne przekleństwo. Pompeje zapadły w głębokie zapomnienie.
Trzeba było czekać ponad 1500 lat, by świat mógł zapoznać się po raz pierwszy z pompejańskimi pamiątkami, i dodatkowych 150 lat, by można było mówić o wskrzeszeniu umarłego miasta. Pierwsze prace wykopaliskowe rozpoczęto dopiero w 1748 roku, a od roku 1860, pod auspicjami rządu włoskiego, rozpoczęła się dla Pompejów era prawdziwie naukowych badań. Trwają one praktycznie bez przerwy do dnia dzisiejszego. Większą część miasta już odkopano - wiele budynków zachowało się w całości, jednak najlepsze malowidła ścienne i mozaiki powędrowały do Muzeum Archeologicznego w Neapolu. Wizytę w obu miastach trzeba więc uzupełnić zwiedzaniem muzeum.
Na podstawie wykopalisk zdołano szczegółowo i dokładnie odtworzyć panujące w czasach rzymskich obyczaje. Pompeje dostarczyły więcej informacji o życiu codziennym obywateli rzymskich epoki cesarskiej niż jakiekolwiek inne ruiny. Znamy stąd układy społeczne, strukturę klasową, stosunki rodzinne oraz (bardzo wysoki) standard życiowy. Niektóre budynki są pokryte starożytnymi graffiti, dotyczącymi bądź aktualnych wydarzeń, bądź po prostu kłopotów sercowych mieszkańców.

Zwiedzanie wykopalisk - Nasz pobyt - Nasze zdjęcia