Jeszcze do końca XIX wieku w Marina Piccola były tylko domy rybaków i zbieraczy korali, górujące nad dwoma maleńkimi, żwirowymi plażami, w pobliżu starego rzymskiego portu. Rozwój miejscowości nastąpił w latach 30-tych XX wieku, w związku z najazdem turystów, którzy zauważyli jej atrakcyjne położenie. W Marina Piccola lub okolicy znajduje się kilka godnych uwagi obiektów.

Lo Scoglio delle Sirene (Skała Syren)
Skała, związana z tradycjami mitologicznymi, jest obecnie uznawana za jedno z miejsc, w którym w starożytności przybijali do brzegu wyspy Rzymianie. Dowodem na to są pozostałości murów i kamiennych konstrukcji, które dotrwały do dnia dzisiejszego, mimo gruntownych zmian poczynionych w ostatnich latach, w związku z budową infrastruktury przeznaczonej dla turystów.

La Canzone del Mare (Pieśń Morza)
Pierwotnie był to angielski fort strzegący dostępu do Marina Piccola. Potem został przekształcony w letnią rezydencję fizyka von Behringa, a jeszcze później mieszkał tu markiz Adolfo Patrizi. W latach 30-tych XX wieku była tu rezydencja sławnej angielskiej piosenkarki Grace Fields, która po wojnie przekształciła ją w "Canzone del Mare" - kąpielisko, znane miejsce spotkań międzynarodowej elity lat 50-tych i 60-tych.

Torre Saracena

Torre Saracena (Wieża Saraceńska)
Niedawno odnowiona, wieża ta była częścią systemu wież obserwacyjnych, zbudowanych w końcu wieków średnich, prawdopodobnie w celu ochrony stoczni położonej blisko Grotto dell'Arsenale. Obecnie znajduje się tu restauracja i kąpielisko.

Grotta delle Felci (Grota pod Paprociami)
Grota znajduje się na południowo-wschodnim zboczu góry Monte Solaro, na wysokości ponad 150 m n.p.m. Posiada małą i ledwo widoczną komorę, zabezpieczoną warstwą skał, które w pewnym miejscu oddzielają się od zbocza góry. Położona jest na lewo od dużo większej groty dell'Arco. Grota delle Felci zamieszkana była już w neolicie i epoce brązu, o czym świadczą znalezione przez archeologów paleniska, fragmenty malowanych garnków, kamienie młyńskie i szczątki ludzkie. Naukowiec z Capri, Ignazio Cerio, zgromadził w okresie od 1882 roku do początku XX wieku pokaźną kolekcje tych eksponatów. Te i inne, znalezione później, znajdują się w "Centro Caprense I. Cerio".