Pierwotny budynek klasztoru powstał w latach 1371-74 z inicjatywy hrabiego Giacomo Arcucciego, sekretarza królowej Neapolu Jeanne. W roku 1553 został zdewastowany przez Saracenów. W 1563 roku rezydujący tu zakon kartuzów wybudował warowną wieżę. Według legendy, kiedy w 1808 roku wieża się zawaliła, jej ruiny zablokowały wejście do groty znajdującej się poniżej, znanej jako Grotta Oscura (Ciemna Grota). W 1807 roku Certosa była wykorzystywana jako koszary, a w 1815 roku - jako więzienie. Później była domem wypoczynkowym, a w 1860 roku szpitalem wojskowym. W 1924 roku została częściowo odrestaurowana.
Obecnie mieści się tu biblioteka miejska i prywatna szkoła przygotowawcza oraz organizuje się wystawy czasowe. W budynku jest też muzeum z olbrzymimi płótnami niemieckiego malarza Wilhelma Diefenbacha. W jednej z sal znajduje się olbrzymia statua rzymska, którą znaleziono pokrytą powłoką wapienną w Lazurowej Grocie w 1964 roku.
Klasztor posiadał dwa dziedzińce: jeden mały - z końca XIV wieku i jeden duży - z XVI wieku. Wokół nich rozmieszczone były cele zakonników, pomieszczenia przeora, kapitularz oraz system korytarzy, sal, magazynów i małych ogródków, gdzie zakonnicy wykonywali swoje codzienne czynności.
Kościół wewnątrz posiada tylko jedną olbrzymią nawę przykrytą trzema sklepieniami krzyżowymi i oświetloną wielkimi gotyckimi oknami. Pozostałości fresków pochodzą z końca XVII wieku. Na frontowych drzwiach kościoła znajdują się płaskorzeźby św. Brunona i św. Jakuba (San Giacomo). W lunecie jest fresk z końca XIV wieku przedstawiający Matkę Boską z Dzieciątkiem na tronie pomiędzy wyżej wymienionymi świętymi.
Certosa stanowi najbardziej cenną reprezentację architektury Capri, co jest widocznie szczególnie w najstarszej części tego obiektu, przykrytej dachem typowym dla popularnej architektury Zatoki Neapolitańskiej. Po długim okresie zaniedbań wnętrze budynku jest wreszcie poddawane restauracji.