San Marino jest to małe państwo położone w północnych Włoszech, około 18 km od wybrzeża Morza Adriatyckiego. Jego terytorium rozciąga się na powierzchni 61 km² i jest w większości pagórkowate, zdominowane przez chropowatą, wapienną rzeźbę góry Titano (750 m n.p.m.). San Marino liczy 23 tys. mieszkańców i jest ruchliwym centrum turystycznym. Swoim gościom oferuje mnóstwo zapchanych upominkami sklepów. Zakupy można robić po stosunkowo niskich cenach, dzięki wprowadzonej tu strefie wolnocłowej. Republika posiada własną mennicę, drukuje własne znaczki pocztowe i utrzymuje tysięczną armię.

Legenda głosi, że w IV wieku naszego stulecia pewien kamieniarz chrześcijanin, imieniem Marino, przybył z Dalmacji (wyspy Arbe), by pracować przy budowie portu Rimini. Prześladowany antychrześcijańskimi edyktami cesarza Dioklecjana, schronił się na Wzgórzu Tytana (Monte Titano). W ciągu krótkiego czasu także inni bracia dołączyli do niego i założyli pierwszą wspólnotę chrześcijańską na Wzgórzu. W międzyczasie, Marino będąc podniesiony do godności diakona przez biskupa z Rimini Gaudenzio, otrzymał w darze Górę od niewiasty imieniem Donna Felicissima, patrycjuszki rzymskiej, nawróconej na wiarę chrześcijańską. Po śmierci Marino, wspólnota skupiona wokół niego nadal organizowała własne, wspólne życie, dając początek państwu, które w wiekach średnich osiągnęło status Komuny. Atakowane jednak przez władający w Rimini ród Malatesta, San Marino musiało szukać protektoratu u władców Urbino, rodziny Montefeltro, której podporządkowane było od XIII wieku. Od XVII wieku ponownie niezależne, przetrwało do naszych czasów jako relikt włoskich miast-państw. W XIX wieku San Marino udzieliło schronienia wielu włoskim działaczom narodowym (m.in. Garibaldiemu), narażając się na zbrojną interwencję Austri i papieskiego Rzymu (1851). W czasie II wojny światowej Republika gościła sto tysięcy uchodźców, co 8-krotnie przekroczyło liczbę ówczesnych jej mieszkanców.

Interesującym obiektem jest kościół San Francesco. W jego loggi znajduje się mała galeria z malowidłami Quercino i Titiano, a także innymi malowidłami. Można też zajrzeć do muzeum figur woskowych, muzeum filatelistycznego oraz paru innych miejsc eksponujących dawne zbroje.
W pogodne dni ze wzgórza rozciąga się wspaniała panorama na równinę Romanii, morze i Apeniny. Atrakcyjny jest rownież widok trzech warowni (tzw. Rocche), usytuowanych na trzech cyplach Monte Titano, znanych jako: Rocca lub Guaita (XI wiek), Cesta (XIII wiek) z Muzeum Starożytnej Broni oraz Montale (XIII wiek).