Ferrara była rezydencją książąt d'Este, ekscentrycznej dynastii, która w dobie renesansu odgrywała główną rolę polityczną. Ród d'Este składał zamówienia u najlepszych artystów swych czasów i zbudował miasto, które mimo stosunkowo niskiej liczby ludności było jednym z najpiękniejszych założeń urbanistycznych tego okresu. Do dziś miasto nic nie straciło ze swej urody. Gdy zabrakło potomka, d'Este zmuszeni byli przekazać Ferrarę papiestwu. Życie w mieście praktycznie zamarło. XVIII-wieczni podróżnicy zastali tu puste ulice i zatkane kanały rojące sie od komarów. Od tego czasu Ferrara podniosła się z upadku i stała się centrum produkcji owoców, o czym świadczą akry ziemi obsadzone schludnymi drzewami za miastem. Choć w czasie ostatniej wojny część miasta uległa zniszczeniu, Ferrara jest nadal popularnym przystankiem wśród turystów podróżujących z Bolonii do Wenecji, którzy jednak rzadko zostają tu na noc.

Nad centrum miasta dominuje masywny Castello Estense, pochodzący z końca XIV wieku i uznawany w swoim czasie za wybitne osiągnięcie inżynierii wojskowej. Lecz za ponurym ceglanym murem kwitło życie dworu, który utrzymywał takich artystów jak Pisanello, Jacopo Bellini, Mantegna, i poetów Ariosta i Tassa. Pierwszym d'Este, który zamieszkał w Ferrarze, był Niccoló II. To on zlecił budowę zamku, a późniejsi przedstawiciele rodu zajęli się jego dekoracją. Jednym z najsławniejszych członków rodu był Niccoló III d'Este, który rozpoczął swe rządy w 1393 roku. Zasłynął z mecenatu sztuki i ze swych licznych związków miłosnych. Był także człowiekiem bezwzględnym, o którym mówiono, że zgładził swą żonę Parisinę i własnego syna, Ugona, zrodzonego z innej kobiety, gdy odkrył, że mają romans. W latach największego rozkwitu Ferrary rządzili nią trzej synowie Niccola III: Ercolo, Leonello i Borso. Sale zamkowe w pewnym stopniu odzwierciedlają świetność rodu. Saletta i Salone dei Giochi ozdobione zostały przez Sebastiana Filippiego freskami ukazującymi zapasy, rzuty dyskiem, wyścigi rydwanów, podrzucanie piłki - wszystkie są zajmujące i doskonale zachowane. Ogólnie rzecz biorąc, jest to jednak zimna, pełna przeciągów budowla, a najbardziej przesycone historią są lochy, gdzie szmer wody w fosie przywodzi na myśl wrogów d'Este: Ugona i Parisinę, którzy byli tu więzieni przed egzekucją.

Niedaleko od Castello wznosi się romańsko-gotycki Duomo (katedra), z zachwycającą fasadą, której środek zajmuje rzeżbiony portal, dzieło Wilgemusa z połowy XII wieku, ukończone wiek później. Większosć rzeźb przedstawia Sąd Ostateczny. Bogactwo wnętrza kościoła przypomina salę balową, z połyskującymi żyrandolami, lecz prawdziwe skarby trzymane są w muzeum na górze.
Idąc od centrum w kierunku południowo-wschodnim, można dojść do jednego z najwspanialszych pałaców w Ferrarze, Palazzo Schifanoia (Pałac radości), należącego dawniej do rodziny d'Este. Wnętrze pokryte jest freskami Tura Cosimy. We wspaniałej Salone dei Mesi (Sala miesięcy) zasłony są spuszczone, aby chronić kolory. Na najniższym poziomie widzimy księcia Borso w otoczeniu przyjaciół i psów myśliwskich, grupy muzyków, tkaczy i hafciarzy, u których stóp białe króliki skubią trawę. Środkową część zajmują znaki zodiaku, a całość wieńczą różne sceny mitologiczne.
Ferrara może poszczycić się jeszcze wieloma innymi pałacami oraz muzeami, tworzącymi obraz miasta - symbolu włoskiego renesansu.