Jest on najpiękniejszym dochowanym do naszych czasów przykładem antycznego domus. Zajmuje cały kwartał utworzony z przecięcia się czterech ulic (insula o wymiarach ok. 40x110 m). Jako budowla jest dalszym rozwinięciem wszystkich cech architektonicznych właściwych bogatym domom patrycjuszowskim. Przypuszcza się, że dom ten wzniesiono dla wnuka zdobywcy samnickich Pompejów, Publiusza Sulli, któremu powierzono kuratelę interesów rzymskiej Republiki. Posiadał on dwa atria - jedno służyło głównej części domostwa, zaś drugie, po prawej stronie, z czterema kolumnami po środku (atrium tetrastylum) i osobnym wejściem, było trzonem prywatnej części domu, przeznaczonej być może dla gości. Główne atrium, typu toskańskiego posiadało impluvium wyłożone różnokolorowymi rombami z marmuru. Pośrodku stoi przepiękna statuetka tańczącego Fauna (stąd nazwa domu). Rzeźba to kopia, bo oryginał przechowywany jest w Neapolu.
Dom posiadał dwa perystyle z ogrodami. Wielki perystyl z wejściem od tyłu był imponujących rozmiarów. Otaczała go dwukondygnacyjna kolumnada, a dokładnie 88 czterometrowych kolumn. Pomieszczeniem jakoby spajającym oba perystyle była exedra, najokazalsza komnata tego dużego domu. Jej posadzkę ozdabiała kiedyś wspaniała kompozycja mozaikowa. W samym środku tej kompozycji widniał mozaikowy obraz "Bitwa Aleksandra Wielkiego z Dariuszem królem Persji", obecnie przeniesiony do Muzeum Narodowego w Neapolu.
Szlachetność proporcji poszczególnych sektorów domu, finezja zdobiących jego komnaty dekoracji ściennych, aż wreszcie tonące w zieleni perystyle, strojne w piękne formy architektoniczne - wszystko to czyniło z domu Fauna jedną z najświetniejszych rezydencji świata starożytnego.