W bardzo dobrze zachowanym Teatrze Wielkim nadal odbywają się spektakle. Pochodzi on z III wieku p.n.e. i wbudowany został w naturalne zagłębienie terenu. Modernizacji obiektu za czasów Augusta dokonał architekt Artoriusz. Zbudował on kryptę i górną część widowni (summa cavea). Dodał też tribunalia - honorowe loże ponad zasklepionymi, bocznymi wejściami, zarezerwowane dla kapłanek i organizatorów przedstawień. Resztę miejsc stanowiły media cavea, czyli 15 środkowych rzędów stopni podzielonych na 5 sektorów, oraz ima cavea, najniższa część widowni przeznaczona dla pompejańskich notabli. W okresie cesarstwa teatr mógł pomieścić 5 000 osób. Scena w teatrze stanowiła monumentalną ścianę ozdobioną kolumnami, gzymsem, tympanonami, posągami, a także fontannami. By uchronić publiczność od słonecznego żaru lub też deszczu, nad widownią rozpinano olbrzymie płótno (velarium) przytwierdzone do masztów, które wtykano w pierścienie po dziś dzień widoczne na tylnej ścianie summa cavea. Cały teatr wzniesiony został w kamieniu, za wyjątkiem murowanej z cegły sceny.
Znajdujący się w pobliżu Teatru Wielkiego, Teatr Mały z 80 r. p.n.e. stanowi jeden z najdoskonalszych przykładów antycznego teatru krytego (theatrum tectum), nazywanego również Odeonem, a przeznaczonego na kameralne koncerty i deklamacje.