Pałac ten, zwany pierwotnie Palazzo della Signoria, zaprojektował Arnolfo di Cambio dla Signorii, najwyższej władzy we Florencji. Budowę rozpoczęto w roku 1299. Podczas panowania Medyceuszy pałac w dalszym ciągu pełnił swoje funkcje polityczno-reprezentacyjne. W latach 1540-1565 mieszkał w nim książe Cosimo I. Zlecił on swojemu nadwornemu architektowi, Giorgio Vasariemu dwukrotne powiększenie rozmiarów budynku. Od roku 1565, kiedy Wielki Książe przeniósł się wraz z rodziną do nowego pałacu - Pitti, Palazzo della Signoria zaczęto nazywać Pałacem Starym (Palazzo Vecchio). Od tego czasu, na trzy wieki Pałac Vecchio utracił swoje znaczenie. Rolę jego przejęły pałace Uffizi i Pitti. Powrócił on do swych pierwotnych funkcji i stał się siedzibą Rady Miejskiej dopiero w roku 1872.

Michelozzo: Dziedziniec Honorowy

Chociaż pałac obecnie mieści urzędy i władze miejskie, duża jego część jest udostępniona do zwiedzania. XIV-wieczny dziedziniec ozdobiony jest fontanną z "putto" - kopią oryginału wykonanego przez Verrocchia. Autorem późniejszych jego modyfikacji jest Michelozzo. Większość dekoracji sal reprezentacyjnych jest nieustannym hołdem dla Cosima i jego rodu, lecz pośród tej propagandy można znaleźć prawdziwe dzieła sztuki, w tym prace, które zapoczątkowały manieryzm.

Salone dei Cinquecento

Salone degli Elementi

Vasari: Studiolo di Francesco I

Sala dei Gigli

Jedną z cenniejszych sal reprezentacyjnych pałacu jest Salone dei Cinquecento, wybudowany pod koniec XV wieku jako sala obrad Wielkiej Rady przedostatniej republiki. Salon pokryty jest heroicznymi freskami, tworzonymi metodą taśmową przez Vasariego i jego pomocników.

Geniusz zwycięstwa

Zanim freski zostały wykonane, upadł jeden z najambitniejszych projektów dekoracyjnych we Włoszech. Do malowania fresków na przeciwległych ścianach sali wynajęto Leonarda da Vinci i Michała Anioła. Leonardo przerwał pracę, gdy nie sprawdziła sie jego eksperymentalna technika, a Michał Anioł został wezwany do Rzymu przez papieża Juliana II, gdy fresk istniał jeszcze tylko w formie szkicu na kartonie. Przy ścianie, naprzeciwko wejścia, stoi posąg Michała Anioła, Geniusz zwycięstwa (1506-34)
Drzwi na końcu sali prowadzą do kuriozalnego Studiolo di Francesco I (1570-75). Te celę bez okien, przeznaczoną dla introwertycznego syna Cosima i Eleonory, zaprojektował Vasari, a udekorowało wielu wybitnych manierystycznych artystów florenckich. Wszystkie miniaturowe brązy i prawie wszystkie obrazy odzwierciedlają zainteresowania Francesca naukami ścisłymi i alchemią.
Piętro wyżej podziwiać możemy udekorowaną w 1540 roku w całości przez Bronzina maleńką kaplicę Eleonory oraz Salę d'Udienza - dawną salę audiencyjną republiki, z freskami manierysty Cecchino Salvatiego. Nazwa sąsiedniej Sali dei Gigli pochodzi od lilii (symbolu miasta) zdobiących ściany, a salę udekorowano w ciągu dekady po 1475 roku, między innymi freskami Domenica Ghirlandaia. Obecnie jednak uwagę skupia niedawno odrestaurowana Judyta i Horofernes Donatella. Rzeźbę zamówił Cosimo Starszy. Grupa służyła pierwotnie jako fontanna w Palazzo Medici, lecz gdy Medyceusze zostali wygnani w 1494 roku, została przeniesiona na Piazza della Signoria, co miało symbolizować obalenie tyranii.