Sorrento jest światowej sławy kąpieliskiem, które może pochwalić się także dużymi osiągnięciami w dziedzinie rolnictwa. Z miejscowością tą kojarzą się więc też pomarańcze i cytryny, a także oliwki i orzechy.

Nazwa miejscowości, "Surrentum" wywodzi się z mitu o syrenach, których śpiewy zwabiały żeglarzy i błądzili oni po morzu. Według tej legendy, Odyseusz (Ulisses) i jego towarzysze zatkali sobie uszy woskiem by uniknąć wpływu tego zgubnego śpiewu. Tak to jednak upokorzyło syreny, że zamieniły się w skały zwane dziś Li Galli i położone na morzu w okolicy Positano.
Założone prawdopodobnie przez Fenicjan, było Sorrento kolonią grecką, a następnie rzymską. Chociaż często buntowało się przeciw rządom rzymskim, stało się w końcu, za czasów Cesarstwa, ulubionym przez patrycjuszy ośrodkiem wypoczynkowym. Od roku 420 Sorrento było prawie niezależnym miastem, w którym władzę sprawowali książęta, a następnie przeszło pod dominację Gotów, Bizancjum, by na początku IX wieku stać się znów wolnym księstwem pod rządami Sergio I. W roku 835 księstwo to zaatakował książę Beneventum, Sicardo, lecz nie udało mu się jego zdobyć. Być może pokrzyżowali mu szyki zbliżający się Saraceni lub, jak mówi legenda, sprawił to "cud Świętego Antoniego". W wiekach średnich następowały różne okresy władzy: biskupów, książąt, dominacji Gotów i Bizancjum. Z walki z Saracenami miasto zawsze wychodziło zwycięsko, aż w końcu podbili go Normanowie. W 1558 roku zostało podstępnie zdobyte i złupione przez tureckich piratów. Po tak przykrych doświadczeniach, mieszkańcy Sorrento otoczyli swoje miasto wysokimi murami, a wzdłuż wybrzeża pobudowali wieże obserwacyjne. W 1799 roku Sorrento połączyło się z Republiką Neapolu. Od XVIII wieku jest to powszechnie znana miejscowość wypoczynkowa.

Museo Correale di Terranova

Do tego kąpieliska z dobrą lokalizacją i łagodnym klimatem przyjeżdżali obcokrajowcy z całej Europy przez blisko 200 lat. Ibsen napisał w Sorrento część Peer Gynta, Wagner i Nietzsche odbyli tu sławną sprzeczkę, a Maksym Gorki mieszkał przez ponad 10 lat. Obecnie jest to główie teren wczasowy i choć brak mu wigoru charakterystycznego dla tego typu kąpielisk w Grecji i Hiszpanii, Sorrento, miasto pełne radości życia, zachowało swe południowowłoskie korzenie. Nietrudno tu znależć tanie restauracje, ani też kwatery po rozsądnych cenach. Nie ma również lepszego miejsca, poza samym Neapolem, do rozpoczęcia zwiedzania skalistego półwyspu (a nawet części wybrzeża Amalfi) i wysp w Zatoce.
Centrum Sorrento stanowi Piazza Tasso, zbudowany po obu stronach wąwozu, przecinającego środek miasta. Nazwa pochodzi od mieszkajacego tutaj XVI-wiecznego poety, którego popiersie wznosi się na rogu placu. W samym miasteczku nie ma za bardzo co oglądać, chociaż miło powłóczyć się po uliczkach odchodzących od placu (nieliczne zamknięto dla ruchu kołowego) i odwiedzić sklepy z pamiątkami. Lokalne Museo Correale di Terranova mieści się w przestronnym budynku dawnego pałacu rodziny tutejszych książąt. Muzeum posiada zbiory miejscowych wyrobów intarsjowanych drewnem, różne obrazy malarzy szkoły neapilitańskiej, stare płótna artystów z innych krajów (w tym Rubensa), widoki Sorrento i Zatoki Neapolitańskiej, a także różne rzeczy pochodzące z miejscowych wykopalisk.
Choć wyda sie to dziwne, Sorrento nie posiada zbyt wielu plaż: większość ludzi zadowala sie małym skrawkiem piasku w Marina Piccola (na prawo poniżej ogrodów Villa Comunale, zejście schodami lub zjazd windą) i w Marina Grande (piętnaście minut piechotą z Piazza Tasso).