Należy ona do najcenniejszych zabytków starożytności, ze względu na zdobiące jej wnętrza unikatowe malowidła ścienne. W II w. p.n.e. plan budowli był nader prosty. Takim jednakże nie pozostał, gdyż rezydencję powiększono, przebudowano i uzupełniono jednopiętrową nadbudową. Po trzęsieniu ziemi w 62 roku nowi właściciele willi przekształcali ją sukcesywnie w gospodarstwo rolne. Pierwotne wejście do posiadłości znajdowało się po stronie przeciwnej do dzisiejszego i było na tyle szerokie, że przejeżdżały przezeń wozy.
Budynek posiada szachownice pokojów i dziedzińców. Nazwę swą zawdzięcza serii malowideł w jednej z większych komnat. Przedstawiono w nich wtajemniczanie młodej kobiety w misteria dionizyjskie. Kult Dionizosa był we wczesnej epoce cesarskiej zakazany. O samym kulcie nie wiele wiadomo, lecz malowidła są niezwykle czytelne, odznaczają się pewnością wykonania oraz jasnością tonów i kolorów. Opowiadają łatwą do rozszyfrowania historię kobiecej inicjacji. Poczynając od ściany po lewej, za pomocą stop-klatek ukazują ofiarę, biczowanie, taniec i inne rytuały, a wszystko na oczach pogodnej pani domu.