Św. Marcin, rzymski rycerz z IV wieku, zrezygnował z pomyślnej kariery wojskowej poświęcając się życiu religijnemu. Przedstawiona na fresku scena nobilitacji mogła być szczególnie ważna dla Simona Martiniego, który sam był rycerzem. Chociaż dokumenty źródłowe z życia św. Marcina, na których opierał się Martini nie wspominały nic o nobilitacji Marcina, to zawierały wzmianki o jego wojskowych awansach. Otoczony światem turniejów rycerskich i wypraw myśliwskich malarz przedstawił żołnierza rzymskiego tak jakby żył on w czasach średniowiecznych i przeniósł typową dla jego czasów ceremonię w wieki średnie. Martini użył sceny nobilitacji św. Marcina do zwrócenia uwagi na obyczaje dworskie i arystokratyczne. Muzykanci, śpiewacy, sokolnicy - wszyscy są świadkami tej uroczystości odbywającej się wewnątrz pałacu wyposażonego w loggie i drewniany sufit. Nikt nie może być bardziej świecki niż cesarz rzymski zapinający Marcinowi do rycerskiego pasa miecz, symbol niedawno nadanej godności. Nieruchomy profil cesarza, z otwartymi do połowy ustami i utkwionym wzrokiem to przypomnienie portretów wygrawerowanych na starożytnych monetach rzymskich, których prawdopodobnie Martini użył jako wzorców.