Lewocza leży 25 km na wschód od Popradu. Jest otoczona murami, usytuowana na lekkim wzniesieniu, przepojona fascynującą atmosferą średniowiecza.
Pierwsze próby założenia miasta w tej okolicy spełzły na niczym z powodu najazdów tatarskich. Dopiero w XIII wieku fala emigrantów z Saksonii zapewniła Lewoczy pozycję stolicy miast spiskich, którą miasto traciło stopniowo dopiero w XVIII i XIX stuleciu. Dlatego też miasto jest architektonicznym reliktem zdominowanym przez budynki XV- i XVI-wieczne, czyli pochodzące z okresu rozkwitu.
Cały kompleks miejski Lewoczy jest miejskim rezerwatem historycznym. Średniowieczne, gotyckie założenie miasta ma kształt szachownicy, z prostokątnym rynkiem, wokół którego znajdują się liczne gotyckie, renesansowe i wczesnobarokowe kamieniczki i pałace patrycjuszy, z wewnętrznymi podwórzami otoczonymi arkadowymi podcieniami i krużgankami. Na uwagę zasługują też fragmenty gotyckich umocnień miejskich z XIV ÷ XV wieku. Interesujący architektonicznie budynek
ratusza z arkadami wykazuje pierwotne założenie gotyckie z połowy XVI wieku. W XVII wieku został przebudowany w stylu renesansowym.
Najcenniejszym zabytkiem Lewoczy jest gotycki
kościół św. Jakuba, uznany dziś za pomnik kultury narodowej. Budowa jego została ukończona przed rokiem 1400. Jest to największy gotycki kościół na Spiszu i po koszyckim Domu św. Elżbiety drugi największy w Słowacji. Kościół posiada wyjątkowo wspaniałe wyposażenie wnętrza. Należy do niego przede wszystkim
ołtarz główny wys. 18,6 m, szer. 6 m, pochodzący z lat 1507-17, z bogatymi rzeźbami w drewnie i malowidłami mistrza
Pawła z Lewoczy, związanego z krakowską szkolą Wita Stwosza. Jest to najwyższy gotycki ołtarz na świecie, uznany za pomnik kultury narodowej. Znajdują się tu także liczne interesujące XIV- i XV-wieczne freski. Na jednym z bocznych ołtarzy, fundowanym w 1494 r. przez króla Czech i Węgier Władysława II Jagiellończyka znajduje się obok postaci biczowanego Chrystusa polski orzeł Jagiellonów.
Polonika
W Lewoczy często, zwłaszcza w XV wieku, odbywały się spotkania sąsiednich monarchów. Tutaj w 1423 roku spotkał się Władysław Jagiełło z królem węgierskim cesarzem Zygmuntem Luksemburskim. Ten ostatni za cenę rezygnacji Jagiełły z kandydowania do tronu czeskiego zobowiązał przybyłych do Lewoczy posłów krzyżackich do respektowania układu zawartego z Polską nad jeziorem Mnichów.
Tutaj w 1474 roku mieściła się kwatera główna króla Macieja Korwina podczas jego wojny z Polską.
W 1494 roku odbył się w Lewoczy zjazd synów Kazimierza Jagiellończyka: Władysława II - króla Czech i Węgier, Jana Olbrachta - króla Polski, Aleksandra - wielkiego księcia Litwy, Zygmunta Jagielończyka oraz Władysława Fryderyka, z udziałem innych osobistości. Zjazd zakończył spory między braćmi. Wtedy to ustalono, że Zygmunt Jagiellończyk, późniejszy król polski, otrzyma godność namiestnika Śląska, znajdującego się wtedy we władaniu czeskim.